17 september 2024

Het begin van de reis

Dit jaar start ik een nieuw avontuur met een academisch atelier. Een reis naar mijn eigen stijl en misschien wel mijn raison d’être in de kunst. Ik hoop een doorbraak te creëren in mijn ontwikkeling, want ik zit al een tijdje vast. Ik kan schilderen, maar ben je dan ook een kunstenaar? Mijn werk is tot nu toe nogal eclectisch. Ik vind veel leuk om te doen, of het nou abstract is of impressionistisch of klassiek figuratief. Alles heb ik wel gedaan. Maar niks is daarvan zo doorontwikkeld dat het eigen is geworden. Daar ga ik dus nu aan werken.

Iets creëren vanuit je eigenheid is kwetsbaar. Je eigen normen en waarden, je emoties, je verleden, je balast en je vreugde komen op de voorgrond. Als ik naar schilderkunst kijk en hoe die een plek heeft in de samenleving en de geschiedenis dan zie je dat een schilderij steeds meer een object op zich is geworden, in plaats van een afbeelding van de werkelijkheid. De verfbehandeling zelf is een eigen rol gaan spelen en alle materialen die je maar kunt bedenken kun je verwerken. Dat geeft heel veel mogelijkheden, maar vraagt ook om het maken van keuzes. Net als de onderwerpen, daar zijn er ook veel te veel van. Als je zoals ik nogal holistisch in het leven staat, en alles met elkaar te maken heeft, is keuzes maken lastig.

Je krijgt in het kunstwereldje soms het idee dat abstractie het einddoel is. Een soort van “het einde van de geschiedenis” na de val van de muur. Toen zouden we als mensheid de ultieme samenlevingsvorm gevonden hebben, waarna er geen discussie meer over hoefde worden gevoerd. Dat bleek al snel niet te kloppen, en volgens mij is dat met abstracte kunst ook zo. Het is wel hoe breed je het definieert trouwens. Sommige abstracte kunstenaars hebben zichzelf heel beperkende regels opgelegd, en mogen bijvoorbeeld alleen horizontale en verticale lijnen gebruiken. Die gingen dan ruzie maken met mensen die diagonalen ook wel vonden kunnen. Dit soort rigiditeit spreekt me totaal niet aan. ik heb veel meer nodig om mijn “verhaal” uit te kunnen drukken. Maar ja. Moet je eigenlijk wel een verhaal willen vertellen? Mijn antwoord is ja.

Wat bij abstract wel heel duidelijk aanwezig moet zijn is kwaliteit van compositie, kleurgebruik, contrast, vorm, vlakverdeling, juist omdat het schilderij een object van zichzelf is. Nieuwe ontwikkelingen in abstractie zijn dus mogelijk, al krijg je soms het gevoel dat alles al eens gedaan is. Dat maakt soms een beetje moedeloos en dat wil ik niet. Misschien is mijn eclectische aard toch niet helemaal verkeerd en kan ik er inspiratie uit putten.

Vandaag was ik voor het eerst bij het academisch atelier. Er zijn acht cursisten en een begeleider/docent/coach (voortaan coach). De sfeer is heel goed. De mensen waren openhartig en konden goed omgaan met feedback. De coach is de enige man in het gezelschap, maar dat maakt natuurlijk niet zo uit. Mij niet in ieder geval. Hij vraagt goed kritisch door en dat is precies wat ik nu nodig heb. Ik moest van hem toch een keuze maken waar ik de komende tijd mee aan de slag kan. Dat betekent niet dat ik nooit meer iets anders kan doen natuurlijk 😉

Ik kies nu voor het landschap als beeld van gemoedstoestanden. Daar ga ik de komende tijd eens heel goed over nadenken.